De winter is voorbij, maar S staat nog steeds in de kou

S is 37 en woont bij zijn moeder. Nadat hij zijn studies afrondde vond hij lange tijd geen geschikte job. Hij heeft wel de capaciteiten, maar heeft het bijvoorbeeld moeilijk met planning, waardoor veel jobs niet haalbaar zijn. De 'aangepaste' begeleiding die VDAB biedt bij een arbeidshandicap was ook geen succes. S deed op dat moment al een beetje vrijwilligerswerk, en ging via het Werkburo op zoek naar meer. Ook dat bleek niet eenvoudig, maar toevallig vonden S en zijn jobcoach een plek waar hij iets wezenlijks kan bijdragen en waarin hij zich goed voelt. Na verloop van tijd kon hij zijn engagement uitbreiden en betaald werken, en sinds enkele jaren heeft hij er een deeltijdse job waarvan hij erg tevreden is, en zijn werkgever is tevreden over hem. S is stilaan op zoek naar een eigen stek. Met een deeltijds loon is dat haalbaarder dan met vervangingsinkomens die soms onzeker en dikwijls erg laag zijn. Maar S is erg onzeker over de praktische aspecten, en zeker ook voor eenzaamheid want zijn sociaal leven loopt erg stroef. Zeker op dat vlak zou hij baat hebben bij begeleiding, ook al lost dat niet alles op. Maar de hulp die hem al lang geleden beloofd werd, blijft buiten bereik. S staat al 9 jaar op de wachtlijst in prioriteitengroep 3. Voor S is het duidelijk dat anderen meer nood hebben aan begeleiding en budgetten dan hijzelf, en hij is blij dat de schandalig lange wachttijden in prioriteitengroep 1 aangepakt werden. Maar hij is van mening dat de overheid ook verplichtingen heeft naar hem toe, ze staan zelfs in de grondwet, en die komt ze niet na: "Wat zou de reactie van de overheid zijn als ik mijn belastingen niet betaal omdat 'het budget dat werd toegekend ontoereikend is', en dat de fiscus moet 'wachten tot uw vraag aan de beurt is', jarenlang? Bovendien vormen de verschillende statuten, instanties en uitkeringen een bijzonder complex doolhof, verdeeld tussen verschillende overheden en beleidsdomeinen die weinig met elkaar afstemmen, en wijzigt er regelmatig wat. Mensen die in de sector werken kunnen er dikwijls zelf niet aan uit. Als je dan alle juiste formulieren bij elkaar hebt en de nodige controles gepasseerd bent, dan nog de boodschap krijgen dat je niet aan de beurt komt omdat er nog duizenden wachtenden voor jou zijn,... Ik ben vooral teleurgesteld. Slogans over inclusie klinken in mijn situatie bijzonder hol. Gelukkig zijn er nog mensen die onze verhalen wel willen horen!"